رسم رفاقت را ادا کردن چه خوب است            مزد رسالت را ادا کردن چه خوب است

حق ولایت را ادا کردن چه خوب است            روح اطاعت را ادا کردن چه خوب است

من پـیـشـوای خـویـشـتـن را می شناسم

ابـنُ الـحـسـیـنِ وَ الحسن را می شنـاسـم

مـن پـیـرو شـهـزادۀ نـسـل خــلــیــلـم            من پـیـش مرگ یک سلاله  از سلیـلم

مـن شـاکـر درگـاه آن رب جــلــیــلـم            که مُلهَم از روح القدس چون جبرئیلم

تا صحـبـت از شبه پـیـمـبـر میشود باز

خود فـتـح باب وحـیِ داور میـشـود باز

با مرغ دل تا کوی او پر می گـشـایـم            پــر در هـوای آل کـوثـر می گـشـایـم

لب را به تبـریکات دلـبر می گـشـایـم            بـاب سخـن با نـام اکـبـر می گـشـایـم

میگـویم از زلف پـریـشـان و پـری وار

وز آن لب لـعـل دُر افـشـان و علی وار

او را خــدا مـثــل پـیــمـبــر آفــریــده            روح شـجـاعـش را ز حـیـدر آفـریـده

اصل نـهــالـش را ز کــوثــر آفـریـده            امـا کــجــا مـانــنــد اکــبــر آفــریــده

گـویـیـد بـابـا را بـه سـیـمـایـش بـخـنـدد

حـرزی به دست و پـای زیـبـایش ببندد

خُلق عـظـیـمش برتر از پیغمبرانست            خوی کـریـمـش هم تَـرازِ دلـبـرانست

تـدبـیـرهـایـش راهـبُـردِ رهـبـرانست            رفتار و گفتارش ره پیر و جـوانست

هـم قـبـلـه و هـم کـعـبـۀ دلهـاست اکـبـر

هـم مـایـۀ گـرمـی مـحـفـلـهـاست اکـبـر

در مذهب ما جـلـوۀ شاه نجف اوست            آئـیـنـۀ کـردار مـیـرِ لـو کـشف اوست

سر تا بپا، پا تا بسر مجد و شرف اوست            شور و نشاط و شادی و شوق و شعف اوست

پـس بـهـجـت قـلـب حـسیـن بن عـلی را

خـواهـی بـبـیـنـی سِیـر کـن راه ولی را

او را محبین کفوِ عصمت می شناسند            آئـیــنــۀ تــام امــامـت مــی شـنـاسـنـد

پیـغـمبران او را قـیـامت می شنـاسنـد            حتی قـدیـمی ها ز قـامت می شنـاسنـد

ای کاش در مـیـدان نـقاب از رو نگیرد

تا دشـمـن کـوفی رهـش هر سـو نگـیـرد

ای وای اگر قـدِّ رسایش را بـبـیـنـنـد            مانـند پـیـغـمـبر صدایش را بـبـیـنـنـد

هنگام رفتن خـنـده هایش را بـبـیـنـنـد            احـوال بـابـا و دعـایـش را بـبـیــنـنـد

هـر کـیـنـه ای دارند بر رویش بـریـزند

تـیـغـی ز سر تا بـین ابـرویش بـریـزنـد

لـفـظـی نـمـی آیـد بـه بـالای بـلـنـدش            شب، رنگ می بازد به گیسوی کمندش

دُورش نگه دارد خدا از هر گزندش            از چـشـم بد محـفـوظ ماند بند بنـدش

مِـهـرش نمی گـردد عوض با کـل دنـیا

او را بــبــخـشـایــد خــدا بــر ام لــیــلا

قـرآن که می خواند دل از دلها بریزد            از صوت گرمش سـورۀ طاها بریزد

از غـمـزه هـایـش سـیّـدِ بـطحا بریزد            وز نـام او بـنــد دل  مـاهــا بــریــزد

بــایــد مــرام او شــود سـرلـــوحـۀ مــا

تــنـهـا نـه از اکـبــر بـمـانـد نــوحــۀ ما

چون قصد میدان میکند بلواست بلـوا            هرجا به میدان پا نهد غوغاست غوغا

تیغ از نیامش چون کشد مولاست مولا            رمـز عـبـور او مدد زهراست زهـرا

هـرگـز کـسـی تاب هـجـومش را ندارد

کـس چــشـم دیــدار قـدومـش را نــدارد

ای کاش خصمش اربا اربایش نسازد            این قـوم، پـرپـر پیش بـابـایش نسازد

یک دشت ،پُر از قدّ و بالایش نسازد            دریای خون از جسم رعـنایش نسازد

ای کـاش اگـر شد ارباً اربا پیش دلـبـر

زیـنـب نـبـایـد بـر سـر بــالـیـن اکــبــر